Δημοσίευμα – φωτιά των New York Times για Προβόπουλο

Εκτενές ρεπορτάζ για την εμπλοκή του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργου Προβόπουλου στο σκάνδαλο της Proton Bank… δημοσιεύουν οι New York Times.

Η εφημερίδα αναφέρεται στο πόρισμα του εισαγγελέα Καλούδη και στην πιθανότητα σύνταξης κατηγορητηρίου σε βάρος του διοικητή της ΤτΕ.

Ακόμα, φιλοξενεί συνέντευξη του ίδιου, στην οποία παρουσιάζει τη συμφωνία της Proton με την Τράπεζα Πειραιώς ως αναγκαίο ρίσκο, ενώ παρουσιάζει τους ισχυρισμούς του προσωρινά κρατούμενου, σήμερα, επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη για το ρόλο του κεντρικού τραπεζίτη στην υπόθεση.

Ακολουθεί ολόκληρο το δημοσίευμα των NYT, σε μετάφραση του directNEWS.gr:

«Σε μια εποχή που οι κεντρικοί τραπεζίτες, όπως ο Μπεν Μπερνάνκι, κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομική σκηνή, λίγοι κατέχουν τόση δύναμη στο εσωτερικό της χώρας τους, όση ο Γεώργιος Α. Προβόπουλος, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ο οποίος έχει διαδραματίσει καίριο ρόλο στο να αποφύγει η Ελλάδα την πτώχευση και να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ.

Τώρα, όμως, ο κ. Προβόπουλος είναι αντιμέτωπος με μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ταραχώδους βασιλείας του: μια έρευνα σχετικά με το αν καταχράστηκε τη θέση του, εγκρίνοντας μια τραπεζική συμφωνία, με εμπλεκόμενο τον πρώην εργοδότη του και επιχειρηματικού μεγιστάνα, που κατηγορήθηκε στη συνέχεια για υπεξαίρεση και απάτη.

Σε ένα εμπιστευτικό πόρισμα που εκδόθηκε τον περασμένο Μάιο, ένας ανώτερος Έλληνας εισαγγελέας, έλεγε ότι ο κ. Προβόπουλος ενέκρινε την €71.000.000 ευρώ (96 εκ. δολ.) συμφωνία, παρά τις προειδοποιήσεις από το προσωπικό του, σχετικά με τα οικονομικά του αγοραστή. Το πόρισμα, μέρη του οποίου εξετάστηκαν από τους New York Times, δίνει μια εικόνα για το πεδίο της έρευνας, για την οποία ελάχιστα έχουν προηγουμένως αποκαλυφθεί.

Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο κ. Προβόπουλος ωφελήθηκε προσωπικά από τη συναλλαγή, η οποία τελικά εγκρίθηκε. Ο ρόλος του όμως – και το ενδεχόμενο, όσο απομακρυσμένο κι αν είναι, ότι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ποινικές διώξεις – θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις πέρα από την Ελλάδα. Άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ έχουν επενδύσει περισσότερα από 40 δισ. ευρώ για να καλύψουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Κατά τη διαδικασία αυτή, πίεσαν την Αθήνα να καθαρίσει τη διαφθορά και τον παρεοκρατικό καπιταλισμό που είναι η ρίζα των προβλημάτων της χώρας.

Σύμφωνα με το πόρισμα, ο κ. Προβόπουλος επέτρεψε στον επιχειρηματία, Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, να συνάψει μια συμφωνία με τον πρώην εργοδότη του κ. Προβόπουλου, την Τράπεζα Πειραιώς, σε απέραντα διογκωμένη τιμή. Η πράξη αυτή επέτρεψε στον κ. Λαυρεντιάδη να αποκτήσει τον έλεγχο μιας άλλης τράπεζας, της Proton, και, στην πορεία, να ωφελήσει την Πειραιώς, η οποία παράπαιε.

Ο φάκελος παραθέτει μια σειρά από κόκκινα σημεία που οι εποπτικές αρχές τραπεζών έθεσαν για τον κ. Λαυρεντιάδη, όπως το υπερβολικό χρέος και τις υποψίες για ξέπλυμα παράνομου χρήματος. Τον περασμένο Δεκέμβριο, είχε κατηγορηθεί για υπεξαίρεση από την Proton, προκειμένου να στηρίξει άλλα συμφέροντα του. Κρατείται στη φυλακή εν αναμονή της δίκης του και έχει αρνηθεί τις κατηγορίες.

Η Proton Bank χρειάστηκε να διασωθεί από την ελληνική κυβέρνηση, με κόστος 1,3 δισ. ευρώ.

Ο αντεισαγγελέας τότε, Γιώργος Καλούδης, υπογράμμιζε στο πόρισμά του, ότι υπάρχουν αρκετά ερωτήματα σχετικά με την συναλλαγή, που δικαιολογούν την περαιτέρω διερεύνηση του χειρισμού της υπόθεσης από την κεντρική τράπεζα. Ο κ. Καλούδης, ο οποίος δεν είναι πλέον στη θέση του, αρνήθηκε να σχολιάσει.

Ο κ. Προβόπουλος, σε μια συνέντευξη, είπε ότι όλες οι ενέργειές του στόχευαν στην πρόληψη της κατάρρευσης του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και ότι το διοικητικό συμβούλιο της κεντρικής τράπεζας ενέκρινε ομόφωνα την συμφωνία της Proton. Πρόσθεσε ότι ο κ. Λαυρεντιάδης είχε μια 20ετή πορεία ως επιτυχημένος επιχειρηματίας και είχε υποσχεθεί να κάνει την τράπεζα ένα πιο συντηρητικό ίδρυμα.

“Ήταν έτοιμος να εισφέρει πρόσθετα κεφάλαια στην τράπεζα και ικανοποιούσε όλες τις τυπικές και νομικές απαιτήσεις”, είπε ο κ. Προβόπουλος. Επεσήμανε ότι ο κ. Λαυρεντιάδης τελικά συνελήφθη και διώχθηκε με βάση στοιχεία που παρείχε η κεντρική τράπεζα.

Η αμφισβήτηση του κ. Προβόπουλου και της διάσωσης των ελληνικών τραπεζών, απηχεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια για τις χρηματοδοτούμενες από τους φορολογούμενους διασώσεις των μεγάλων αμερικανικών τραπεζών κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξεκίνησε το 2008. Πριν από πέντε χρόνια, ο Henry M. Paulson Jr, ο πρώην επικεφαλής της Goldman Sachs, ο οποίος ήταν τότε υπουργός Οικονομικών, και άλλοι με δεσμούς με την Wall Street, ενορχήστρωσαν τις διασώσεις, προκαλώντας τη δημόσια κατακραυγή.

Στην Ελλάδα, ο κ. Προβόπουλος επίσπευσε μια σειρά συμφωνιών που μεταμόρφωσαν την Τράπεζα Πειραιώς, όπου είχε διατελέσει αντιπρόεδρος πριν από την ένταξή του στην κεντρική τράπεζα, στην πιο ισχυρή τράπεζα του έθνους. Το νομικό έπος είναι επίσης ένα ορατό σημάδι μιας παρασκηνιακής πάλης για εξουσία, μεταξύ του κ. Προβόπουλου και της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, για τον έλεγχο των τραπεζών της χώρας, που για δεκαετίες υπήρξαν πηγή υποστήριξης και επιρροής στην Ελλάδα.

Το αν οι εισαγγελείς θα διώξουν επισήμως τον κ. Προβόπουλος είναι ασαφές. Οι δικηγόροι του κ. Λαυρεντιάδη έχουν υποστηρίξει ότι η υπόθεση του πελάτη τους και του κ. Προβόπουλου, πρέπει να διερευνηθούν από κοινού, όπως ο κ. Καλούδης προτείνει στην έκθεσή του.

Υποστηρικτές του διοικητή λένε ότι η έρευνα είναι πολιτικά υποκινούμενη και αβάσιμη, μια προσπάθεια καταδίωξης του κ. Προβόπουλου, έτσι ώστε η σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστη πολιτική τάξη να μπορέσει να επαναβεβαιώσει τον εαυτό της. Αλλά, οι επικριτές του κ. Γ. Προβόπουλου υποστηρίζουν ότι η στρατηγική που ακολουθήθηκε στην συμφωνία της Proton – που περιγράφεται ως μια σειρά από παρασκηνιακοί ελιγμοί που ωφέλησαν τον Μιχάλη Γ. Σάλλα, τον αυταρχικό πρόεδρο της Τράπεζας Πειραιώς – εφαρμόστηκε επανειλημμένα, πιο πρόσφατα, όταν η Πειραιώς αγόρασε τις ελληνικές επιχειρήσεις τριών κυπριακών τραπεζών τον περασμένο Μάρτιο, σε τιμή κατακύρωσης €524.000.000, και λίγους μήνες αργότερα αποκόμισε κέρδος €3.500.000.000 για τη συναλλαγή.

“Η θέση του διοικητή έχει γίνει πολύ ισχυρή, και δεν νομίζω ότι έχει υποβληθεί σε ουσιαστική εξέταση”, δήλωσε ο Παύλος Ελευθεριάδης, καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ο οποίος έχει επικρίνει τον τρόπο με τον οποίο ειδικές ομάδες συμφερόντων στην Ελλάδα έχουν επεκτείνει την επιρροή και τη δύναμή τους τα τελευταία χρόνια. “Υπήρχε η θεαματική αποτυχία της Proton, και υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με τη συμφωνία της Πειραιώς στην Κύπρο. Χρειαζόμαστε ριζική μεταρρύθμιση όλων των θεσμικών μας οργάνων – Συμπεριλαμβανομένης και της Τράπεζας της Ελλάδας”.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο κ. Προβόπουλος έχει γίνει στόχος επικρίσεων. Έχει κάνει ελάχιστα για να αποκρύψει την χαμηλή εκτίμησή του για το πολιτικό κατεστημένο, επικρίνοντας ανοιχτά τις δημοσιονομικές πολιτικές του και ιδιωτικά τόσο το συντηρητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας όσο και το αριστερής κλίσης ΠΑΣΟΚ, επειδή δεν επιτίθενται στα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας με περισσότερη δύναμη και ταχύτητα.

“Δεν είμαι σε αυτή τη δουλειά για να ευχαριστήσω τους πολιτικούς”, δήλωσε ο κ. Προβόπουλος, 63 ετών, σε συνέντευξή του στο ευρύχωρο γραφείο του. “Δεν είμαι απλά ένας απλός πολίτης. Έχω πολύ μεγαλύτερες ευθύνες. Οι ενέργειές μου θα κριθούν στο μέλλον, αφού η σκόνη θα έχει κατακαθίσει και οι άνθρωποι είναι σε καλύτερη θέση να εκτιμήσουν τα αποτελέσματα”.

Η ανώτερη θέση του στο διοικητικό συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία, μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επεδίωξαν ένα βάναυσο καθεστώς λιτότητας για την Ελλάδα, έχει τροφοδοτήσει τις υποψίες ότι προσομοιάζει πιο στενά στους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης από όσο στον πολιορκούμενο ελληνικό λαό.

Και ο ίδιος αμφισβήτησε εμμέσως την εξουσία του κ. Σαμαρά, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός το 2012 και ο οποίος ανέμενε ότι ο ρόλος του τραπεζικού εκλέκτορα θα προοριζόταν για τον πρωθυπουργό, όπως ήταν το έθιμο στην Ελλάδα.

Για δεκαετίες, η πολιτική επιρροή σε αυτή τη χώρα είναι σε άμεση συνάρτηση με την ικανότητα ενός πολιτικού να δανείζεται και να ξοδεύει, με τις τοπικές τράπεζες, κύριοι αγοραστές των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, να ενεργούν ως πρωταρχικοί διαμεσολαβητές. Υπό ένα καθεστώς λιτότητας, μια τέτοια προσέγγιση δεν είναι πλέον δυνατή. Και καθώς οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται – μέχρι σήμερα, ο κ. Προβόπουλος έχει επιβιώσει πέντε πρωθυπουργών και επτά υπουργών οικονομικών – η δύναμη του διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας έχει μόνο στερεοποιηθεί.

Εκπαιδευμένος ως καθηγητής οικονομικών, ο κ. Προβόπουλος δεν είναι ακαδημαϊκός ελιτιστής. Το ύφος του – με αυτοπεποίθηση, αν όχι μαχητικός – έχει τη στάση ενός ανώτατου τραπεζικού στελέχους, ρόλος που εκτελούσε για μια δεκαετία πριν από την ανάληψη των ηνίων της Τράπεζας της Ελλάδας το 2008. Όπως το βλέπει ο ίδιος, η εμπειρία του ως αυστηρού διαπραγματευτή, είχε κρίσιμη σημασία για τις ελληνικές τράπεζες, στο να τις αποτρέψει από το να υποκύψουν στη σχεδόν μοιραία τραπεζική κρίση τους περασμένου έτους και στην επανεμφάνισή τους τώρα με ένα νέο φορτίο κεφαλαίου, προσφορά του Ευρωπαίου φορολογούμενου.

Η απάντησή του στον τραπεζικό πανικό είχε την αίσθηση μιας στρατιωτικής εκστρατείας. Υπό την κάλυψη της νύχτας, αεροπλάνα από τη Φρανκφούρτη και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πέταξαν με παλέτες μετρητών, οι οποίες στη συνέχεια μεταφέρθηκαν με πλοία, φορτηγά και τρένα σε τράπεζες σε όλη τη χώρα. Και με τη μια ελληνική τράπεζα μετά την άλλη να βρίσκεται αντιμέτωπη με μια αποτυχία, η έξαρση των συγχωνεύσεων τραπεζών που ενορχήστρωσε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ήταν άνευ προηγουμένου.

“Η πείρα μου ως εμπορικού τραπεζίτη ήταν πολύ χρήσιμη”, είπε. “Πιστεύω ότι κάναμε καλή δουλειά – Αν το τραπεζικό σύστημα δεν είχε προστατευτεί, μάλλον θα έπρεπε να βγούμε από τη ζώνη του ευρώ”.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα να σωθεί η ελληνική οικονομία, είπε, νεύοντας σοβαρά προς την κατεύθυνση του γραφείου του, “το κέντρο βάρους ήταν ακριβώς εδώ”.

Η εξαετής θητεία του κ. Προβόπουλου λήγει τον επόμενο Ιούνιο, και ενώ είναι σύνηθες για τους νέους πρωθυπουργούς να διορίζουν τους δικούς τους επικεφαλής των κεντρικών τραπεζών, ένας αυξανόμενος αριθμός τραπεζιτών και επενδυτών υποστηρίζουν ότι ο κ. Προβόπουλος θα πρέπει να ανανεωθεί υπό το πρίσμα της εύθραυστης χρηματοπιστωτικής κατάστασης της χώρας. Αλλά η έρευνα της Proton θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό.

Σε κάποιο βαθμό, στη συναλλαγή της Proton βρίσκεται η ουσία του τι έχει κάνει τον κ. Προβόπουλο μια πολωτική φιγούρα. Σχεδιασμένη γρήγορα στο τέλος του 2009 και στις αρχές του 2010, η συμφωνία βασίστηκε στις δεξιότητες διαχείρισης κρίσεων του κεντρικού τραπεζίτη και έδειξε την προθυμία του να βάλει ένα αβέβαιο στοίχημα, με την ελπίδα ότι το αποτέλεσμα ενός πιο σταθερού τραπεζικού συστήματος θα μπορούσε να δικαιολογήσει τους κινδύνους. Αλλά, επίσης, ρίχνει ένα όχι και τόσο κολακευτικό φως στο σκοτεινό δούναι και λαβείν ανάμεσα στους τραπεζίτες, τους ηγέτες των επιχειρήσεων και των κυβερνητικών αξιωματούχων, που από καιρό είναι συνώνυμο με την πορεία της Ελλάδας και που πολλοί πιστεύουν ότι βρίσκεται στη ρίζα της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας.

Εκείνη την εποχή, ο κ. Λαυρεντιάδης καθόταν πάνω σε χρέος άνω των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η Πειραιώς, υπό τον κ. Σάλλα, έψαχνε να ξεφορτωθεί 31% των μετοχών της στην Proton, το οποίο είχε αποκτήσει το 2008.

Η συμφωνία, όπως την είδε ο κ. Προβόπουλος, θα έλυνε δύο προβλήματα: θα έδινε στην Πειραιώς μια αναγκαία έγχυση μετρητών και στην ασταθή Proton έναν νέο ιδιοκτήτη, ο οποίος υποσχέθηκε να επενδύσει και να σταθεροποιήσει το ίδρυμα.

Η συμφωνία με την Proton ανακοινώθηκε στις 29 του Δεκεμβρίου του 2009. Την επόμενη μέρα, ο κ. Λαυρεντιάδης μεταβίβασε €71.000.000 προς την Πειραιώς, σύμφωνα με το πόρισμα του εισαγγελέα – παρότι η πώληση δεν είχε επισήμως εγκριθεί από τις ρυθμιστικές διαίρεση της κεντρικής τράπεζας.

Καθώς εβδομάδες πέρασαν χωρίς ένα νεύμα από τις ρυθμιστικές αρχές, ο κ. Λαυρεντιάδης άρχισε να ανησυχεί ότι δεν θα αποκτήσει ποτέ τον έλεγχο της τράπεζας. Ο κ. Λαυρεντιάδης δήλωσε στους εισαγγελείς ότι συναντήθηκε με τον κ. Σάλλα, τον πρόεδρο της Πειραιώς, στα τέλη Μαρτίου και είπε ότι είχε αποφασίσει να αποχωρήσει από τη συμφωνία.

“Μην το κάνεις αυτό”, απάντησε ο κ. Σάλλας, σύμφωνα με τον κ. Λαυρεντιάδη. “Επιτρέψτε μου να καλέσω τον καλό μου φίλο Γιώργο Προβόπουλο, και θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να εγκριθεί αυτή η συμφωνία”.

Λίγες μέρες αργότερα, η κεντρική τράπεζα ενέκρινε την πώληση.

Η Τράπεζα Πειραιώς, σε δήλωσή της, ανέφερε: “Ο ισχυρισμός ότι η Τράπεζα Πειραιώς ή ο πρόεδρος της παρενέβησαν ανάρμοστα για να διευκολυνθεί η πώληση μετοχών της Τράπεζας Proton στον κ. Λαυρεντιάδη, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα και αντανακλά την αποπροσανατολιστική υπερασπιστική γραμμή που πρόσφατα υιοθετήθηκε από τον κ. Λαυρεντιάδη, 28 ολόκληρους μήνες μετά την αρχική του δίωξη”.

Στη ρίζα της άμυνας του κ. Γ. Προβόπουλου είναι η άποψή του ότι κατά τη στιγμή της συναλλαγής, το Μάρτιο του 2010, ο κ. Λαυρεντιάδης είχε μια αρκετά ισχυρή φήμη ως επιχειρηματίας ώστε να εγκριθεί ως νέος ιδιοκτήτης τράπεζας στην Ελλάδα. Αυτό δεν ήταν, όμως, μια άποψη που συμμερίστηκε ο επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της Κύπρου, που απέρριψε μια προσπάθεια από τον κ. Λαυρεντιάδη να αγοράσει μια τράπεζα στην Κύπρο, κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, υποστηρίζοντας ότι τα οικονομικά του ήταν αμφίβολα.

Εκ των υστέρων, ο κ. Προβόπουλος είπε, πως δέχεται ότι ο κ. Λαυρεντιάδης ήταν ένας κακό ηθοποιός. Αλλά ο ίδιος απορρίπτει την αιτίαση ότι η πώληση της Proton και οι συμφωνίες της Πειραιώς στην Κύπρο αποκαλύπτουν εύνοια προς τον πρώην εργοδότη του ή σε ελληνικές τράπεζες γενικά.

“Πρώτη και μοναδική προτεραιότητα μου είναι να διασφαλιστεί η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα”, είπε ο κ. Προβόπουλος. Ο κ. Σάλλας της Πειραιώς ήταν διατεθειμένος να αναλάβει κινδύνους που οι άλλοι δεν ήταν, πρόσθεσε.

Όσο για τον κ. Λαυρεντιάδη, συνεχίζει να διακηρύττει για την αθωότητά του.

“Αν είμαι ένοχος”, είπε πρόσφατα στους εισαγγελείς, “το ίδιο ένοχοι είναι και ο κ. Σάλλας και ο κ. Προβόπουλος”.».

Πηγή: directnews.gr

New York Times: «Ο πανούργος κ. Σάλλας»

«Ένας πανούργος τραπεζίτης φτάνει στην κορυφή» τιτλοφορείται ρεπορτάζ των «New York Times» που αφορά τον πρόεδρο της Τράπεζας Πειραιώς, Μιχάλη Σάλλα. ( link )

Η μεγάλη αμερικανική εφημερίδα σκιαγραφεί το προφίλ του τραπεζίτη, εστιάζοντας σε σκοτεινές πτυχές της δραστηριότητάς της τράπεζάς του, η οποία σε λιγότερο από ένα χρόνο κατάφερε να διπλασιάσει το μέγεθός της και να γίνει ο μεγαλύτερος χρηματοπιστωτικός οργανισμός της χώρας. Ο δημοσιογράφος Λάντον Τόμας κάνει μνεία υποθέσεων στις οποίες έχει αναφερθεί επανειλημμένως και το HOT DOC, όπως η εξαγορά των υποκαταστημάτων των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα, τα δάνεια της οικογένειας Σάλλα, καθώς και η σχέση Πειραιώς – MIG του Ανδρέα Βγενόπουλου, αλλά και με το διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, Γιώργο Προβόπουλο.

Διαβάστε χαρακτηριστικά αποσπάσματα του ρεπορτάζ

«Η αγορά των ελληνικών υποκαταστημάτων της Λαϊκής από την Πειραιώς έθεσε τον κ. Σάλλα επικεφαλής της τράπεζας η οποία ένα μήνα νωρίτερα είχε χαρακτηρίσει επισφαλή δάνεια που είχαν πάρει οι οφσόρ της οικογένειάς του.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Μιχάλης Σάλλας, ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, είχε ένα όνειρο, να κάνει την τράπεζά του πολύ μεγάλη για να αποτύχει. Τώρα, όμως, που κατάφερε να μετατρέψει την τράπεζά του στη μεγαλύτερη της Ελλάδας, διασφαλίζοντας πως η Πειραιώς θα μπορέσει να διασωθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο κ. Σάλλας ρισκάρει κάποιες από τις κινήσεις που έκανε στην πορεία του να τον στοιχειώσουν. Ανάμεσά τους κι ο δανεισμός περισσότερων από 100 εκατομμύρια ευρώ από φίλο τραπεζίτη (σημ. το ρεπορτάζ εννοεί τη Λαϊκή Τράπεζα του ομίλου MIG εκείνη την εποχή), προκειμένου να ανεβούν οι μετοχές της τράπεζάς του, καθώς και τα επισφαλή δάνεια σε ανθρώπους κι οντότητες με δεσμούς με την Πειραιώς.

Οι εντεταλμένοι από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα ενδεχομένως να αντιληφθούν πως ακόμα και υπό διεθνή εποπτεία θα είναι δύσκολο να αλλάξει την ασύδοτη επιχειρηματική κουλτούρα η του ελληνικού οικονομικού συστήματος. Η ταχύτατη άνοδος του κ. Σάλλα είναι ένα καλό παράδειγμα. Ένας σκληρός, χαρισματικός τραπεζίτης, ο οποίος απόκτησε τον έλεγχο της Πειραιώς το 1991 και τη μεγέθυνε μέσα από περισσότερες από 15 συγχωνεύσεις κι εξαγορές of more than 15 mergers and acquisitions, έφτασε στην κορυφή του ελληνικού τραπεζικού συστήματος το Μάρτιο όταν κεφαλαιοποίησε την καταστροφή του κυπριακού τραπεζικού συστήματος, αγοράζοντας τα ελληνικά υποκαταστήματα της Τράπεζας Κύπρου, της Λαϊκής Τράπεζας και της Ελληνικής Τράπεζας. Οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται πως πρέπει να απονεμηθούν έπαινοι στον κ. Σάλλα για το επιχειρηματικό του δαιμόνιο και τη μεγάλη του όρεξη να αναλαμβάνει ρίσκα. Διακρίνοντας μια ευκαιρία να «επανεφεύρει» την τράπεζά του, πήρε κεφάλι σε σχέση με τους πιο αρτηριοσκληρωτικούς ανταγωνιστές του. «Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να λειτουργήσει ως καπετάνιος για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα» υποστηρίζει ο Τζον Ρήγας, ελληνοαμερικανός διαχειριστής fund και πελάτης τράπεζας η οποία είναι ιδιοκτήτης επενδυτικής εταιρίας με έδρα στην Αθήνα, στην οποία η Πειραιώς είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος.

Ωστόσο, άλλοι υποστηρίζουν πως ο κ. Σάλλας έχει ξεπεράσει τα όρια και πως θα πρέπει να ελεγχθούν καλύτερα οι κινήσεις του στο λασπώδη κόσμο της ελληνικής οικονομίας, όπου τα συμφέροντα των τραπεζιτών, των μέσων ενημέρωσης και των πολιτικών διαπλέκονται. «Η Πειραιώς έχει χρησιμοποιήσει εδώ και πολύ καιρό προβληματικές πρακτικές οι οποίες πρέπει να διερευνηθούν», είπε ο Κώστας Λαπαβίτσας, καθηγητής στο UCL του Λονδίνου. «Αυτό που με απασχολεί είναι πως η Πειραιώς έγινε η κορυφαία τράπεζα στην Ελλάδα όχι γιατί βελτίωσε τις πρακτικές της, αλλά γιατί το παλιό καθεστώς απλώς προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες, κι αυτό είναι σημάδι νοσηρότητας κι όχι υγείας». Ο Άνθιμος Θωμόπουλος, αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της Πειραιώς, είπε πως όλες οι πτυχές των δραστηριοτήτων της τράπεζας έχουν διερευνηθεί εξονυχιστικώς από ανεξάρτητους ελεγκτές από την Ελλάδα και το εξωτερικό, χωρίς να έχει βρεθεί κάτι μεμπτό.

Με πτυχίο στα οικονομικά, ο 62χρονος κ. Σάλλας έκανε τα πρώτα επαγγελματικά του βήματα απασχολούμενος για τον Ανδρέα Παπανδρέου τη δεκαετία του ’80. Από τότε που ανάλαβε την Πειραιώς η επιρροή του συνέχισε να επεκτείνεται. Έχει στενές σχέσεις με το διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, Γιώργο Προβόπουλο, ο οποίος ήταν μέχρι το 2008 αντιπρόεδρος της Πειραιώς, η οποία είναι από τους μεγαλύτερους διαφημιζόμενους στα ελληνικά μίντια.

Η Ευρώπη έκανε «φύλλο και φτερό» τις μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες, εστιάζοντας στη χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων, σε δάνεια σε οντότητες με τις οποίες οι τράπεζες μπορεί να έχουν οικονομικά συμφέροντα, και τις έβγαλε καθαρές. Ωστόσο, όσον αφορά την Πειραιώς αυτό το συμπέρασμα συγκρούεται με το αντίστοιχο στο οποίο κατάληξαν οι ελεγκτές στη Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου, οι οποίοι ανακάλυψαν δάνεια 113.000.000 ευρώ 113 million σε τρεις οφσόρ εταιρίες, οι οποίες ελέγχονταν από τον κ. Σάλλα και τα παιδιά του Γιώργο και Μυρτώ. Σύμφωνα με τον έλεγχο που πραγματοποίησε η νέα διοίκηση της Λαϊκής, αντίγραφά του οποίου έγιναν προσβάσιμα στους «New York Times», αυτά τα δάνεια αξιοποιήθηκαν στην αγορά μετοχών της Πειραιώς στην ανοιχτή αγορά και να συμμετάσχουν στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου το 2011. Παρόλα τα αιτήματα της Λαϊκής, σύμφωνα με τους ελεγκτές, ο κ. Σάλλας δεν ζήτησε περισσότερες εγγυήσεις μολονότι οι μετοχές έχαναν συνεχώς την αξία τους. Στο τέλος το χρέος, όπως υπολογίζεται από το κενό που προκύπτει από το ύψος του δανείου και το κεφάλαιο της Πειραιώς που το κάλυπτε, έφτασε τα 107.000.000 ευρώ, σύμφωνα με τον έλεγχο. Σε αναφορά της PricewaterhouseCoopers, η Λαϊκή συμβουλεύτηκε να βάλει στην άκρη 93.000.000 ευρώ προκειμένου να είναι εξασφαλισμένη απέναντι στα δάνεια της οικογένειας Σάλλα.

Τον προηγούμενο μήνα, σε επιστολή της προς την κυπριακή Βουλή, η Κεντρική Τράπεζα Κύπρου υποστήριξε πως είχε προειδοποιήσει από το 2011 πως τα συγκεκριμένα δάνεια χρειάζονταν καλύτερες εγγυήσεις. Στα μέσα Φεβρουαρίου, μόλις ένα μήνα πριν αγοραστεί η τράπεζα από την Πειραιώς, τα δάνεια μεταφέρθηκαν στο Τμήμα Επισφαλειών της Λαϊκής. Οι ελεγκτές, μάλιστα, διαπίστωσαν μια ευρύτερη συνεργασία μεταξύ του πρώην προέδρου της Λαϊκής, Ανδρέα Βγενόπουλο και τον κ. Σάλλα. Οι ελεγκτές εξέτασαν και τα μετατρέψιμα ομόλογα που είχε εκδώσει η MIG το Μάρτιο του 2010, όπου διαπίστωσαν ότι από τα 252.000.000 ευρώ που συγκέντρωσε, μόνο τα 25.000.000 ευρώ προέκυψαν από εξωτερικούς επενδυτές. Τα υπόλοιπα προήλθαν είτε από επιχειρηματικές οντότητες που συνδέονταν με τον κ. Βγενόπουλο είτε με την Πειραιώς.

Πηγή: koutipandoras.gr, nytimes.com

A Wily Banker Reaches the Top

By LANDON THOMAS Jr.

ATHENS — Not long ago, Michalis G. Sallas, the chairman of Piraeus Bank in Greece, had a dream: to make his bank too big to fail.

But now that he has managed to turn his bank into Greece’s largest, ensuring that Piraeus will be eligible for a bailout from the European Union, Mr. Sallas runs the risk that some of the steps he has taken along the way may come back to haunt him. Those moves include borrowing more than 100 million euros ($132 million) from a friendly banker in a bid to prop up the falling shares of his own bank and making risky loans to people and entities with ties to Piraeus.

Europe is preparing to close the books on perhaps the most ambitious aspect of its plan to keep Greece afloat: a cash injection of about 50 billion euros into the country’s four largest banks.

And bank governance has emerged as a critical issue, with the country’s creditors, who arrived in Athens this week to carry out their latest audit, insisting that continued aid is conditional on banks’ demonstrating that their conduct is above reproach.

Still, Greece’s overseers from the European Union and the International Monetary Fund may well find that even with increased oversight, changing the freewheeling business culture that long defined the Greek financial system will be easier said than done.

The rapid rise of Mr. Sallas exemplifies that culture. A tough, charismatic banker who seized control of Piraeus in 1991 and built it up by dint of more than 15 mergers and acquisitions, Mr. Sallas reached the pinnacle of the Greek banking world in March when he capitalized on Cyprus’s banking disaster, buying the Greek units of that island’s three biggest financial institutions, Bank of Cyprus, Laiki Bank and Hellenic Bank.

His supporters say that Mr. Sallas should be hailed for his entrepreneurial expertise and robust appetite for risk. Seeing an opportunity to reinvent his bank, they say, he has stolen a march on his more sclerotic counterparts.

“He is someone who can really navigate the system in Greece,” said John P. Rigas, a Greek-American hedge fund operator and client of the bank who owns an Athens-based investment company in which Piraeus holds the largest share. “This bank has gone from a teetering No. 4 to a solid No. 1 in just a year.”

But others say that Mr. Sallas has pushed the boundaries of proper banking too far and that his maneuvering in the murky world of Greek finance, where the interests of bankers, the media and politicians often commingle, should be more closely scrutinized.

“Piraeus has long used problematic methods that call for investigation,” said Costas Lapavitsas, a political economist at the University of London who follows banking and politics in Greece. “What concerns me is that Piraeus has emerged as the leading bank in Greece not because it improved these methods. The old regime is just adapting to the new conditions, and for me that is a sign of sickness and not health.”

Anthimos Thomopoulos, deputy chief executive of the bank, said all aspects of Piraeus’s business “have been exhaustively examined by independent auditors and regulators, inside and outside Greece, with no adverse findings.”

A trained economist, Mr. Sallas, who is 62, made his first career strides working under Andreas Papandreou, the Socialist premier who led Greece in the 1980s. In the years since taking over Piraeus his influence has continued to expand. He is close to the governor of the central bank, George Provopoulos, who until 2008 was vice chairman at Piraeus. And the bank is one of the largest advertisers in the Greek media.

Altogether, European governments and the International Monetary Fund have staked about 200 billion euros of taxpayer money on keeping Greece in the euro zone and eventually restoring its economy to health. To justify this commitment, Europe has subjected Greece’s largest banks to a root-and-branch investigation, focusing in particular on related-party lending, or loans to entities in which the bank may have a financial interest, and has concluded that they have finally cleaned up their acts.

With regard to Piraeus, however, this assessment clashes with the conclusions reached by a team of auditors at Laiki Bank in Cyprus, one of the banks whose Greek unit Piraeus acquired in March.

Under new management in 2012, the bank’s board authorized a full-scale audit and uncovered loans of 113 million euros made to three offshore investment vehicles controlled by Mr. Sallas and his son George and daughter Myrto.

According to the Laiki audit reports, copies of which were made available to The New York Times, these loans were used to buy Piraeus shares in the open market and participate in a rights issue in 2011.

Despite repeated requests from Laiki, auditors say, Mr. Sallas did not post additional collateral as the shares rapidly lost value; eventually the debt, measured by the gap between the size of the loan and the Piraeus stock that backed it, reached 107 million euros, according to the reports.

In a separate report by PricewaterhouseCoopers, Laiki was advised to set aside 93 million euros against the Sallas family loans. And last month, in a letter to Parliament, the central bank of Cyprus said that it had warned as far back as 2011 that the loans required provisions.

In mid-February, just a month before the bank was bought by Piraeus, the loans were transferred to Laiki’s recovery department, according to people briefed on Mr. Sallas’s credit history. This is the area of the bank where legal proceedings and other forceful remedies for seeking repayment of delinquent loans are deployed.

A spokesman for Piraeus says that Mr. Sallas, via an outside company, only borrowed 44 million euros from Laiki and that this loan is in good standing.

When the Cyprus transaction was announced in March, it was seen as the masterstroke of Mr. Sallas’s deal-making career, capping an extraordinary run in which he purchased the healthy portions of four midsize banks for nominal sums. In roughly a year, the bank doubled in size, going from a laggard trailing its three peers to, by Greek standards, a behemoth, with 100 billion euros in assets and a country-leading network of 1,306 branches.

The transaction also put Mr. Sallas in charge of the bank that a month earlier had deemed loans owed by his family’s investment vehicles as uncollectable.

Although highly unusual, there is nothing illegal about one bank absorbing another where its top executive has a large outstanding debt.

But the Laiki examiners, in their audit reports, argue not only that the loans made no financial sense and were not sufficiently collateralized or guaranteed but also that they were part of a quid pro quo that reflected a “broader cooperation” between Laiki’s former chairman, Andreas Vgenopoulos, who auditors say signed off on the loans, and Mr. Sallas.

With regard to the Sallas loans, a spokesman for Mr. Vgenopoulos, said in an e-mail that at the time “Mr. Vgenopoulos was vice chairman of the bank and had no involvement or knowledge of these alleged and totally spurious transactions.”

A lawyer turned entrepreneur, Mr. Vgenopoulos built the Marfin Investment Group, then the parent company of Laiki, into one of Greece’s larger holding companies during a boom that followed Greece’s entry into the euro zone and that lasted until about 2006.

The two men have known each other since 2001, when Mr. Vgenopoulos bought a small investment bank from Piraeus that became Laiki.

From the outset, examiners focused on a troubled convertible bond offering by the Marfin Investment Group in March 2010.

When it became clear that investors were not interested in the deal, the original target of 403 million euros was scaled down to 252 million euros. On March 22, Marfin thanked investors for their participation and hailed it as “a great success and a strong vote of confidence” in the group.

But Laiki investigators reported that of the 252 million euros, only 25 million euros came from outside investors. The rest, they said, came from either investment entities tied to Mr. Vgenopoulos or from Mr. Sallas’s Piraeus Bank.

“At least 70 million euros for this bond issue came from lending by Piraeus Bank either as part of the broader ‘cooperation’ between Vgenopoulos and Sallas or as quid pro quo for the loans made to buy Piraeus stock,” the investigators wrote in their final report last August.

A spokesman for the Marfin Investment Group said the company had no knowledge of the transactions referred to by the investigators.

The spokesman for Piraeus said the claim was “totally untrue.”

Neither the Bank of Greece nor the Hellenic Financial Stability Fund, the entity overseeing the recapitalization effort of the Greek banks, would comment on the relationship between the two men. A spokesman for Greece’s creditors said that it was up to Greece’s central bank to take action on any governance or lending matters.

Mr. Rigas, the Greek-American hedge fund executive, says he believes that there is nothing wrong with lending to related parties and that that is the way business is done in an economy dominated by banks.

Citing his own experience, he says he borrowed 84 million euros from Piraeus to buy a small investment company in hopes of attracting foreign investors to Greece. With the onset of the crisis in Greece, Mr. Rigas’s company, Sciens International, suffered significant losses, jeopardizing its ability to make good on its loans.

Piraeus, which still had a 28 percent stake in the company, eventually repackaged these loans into a corporate bond offering. Instead of syndicating the loan to other investors to spread the risk, Piraeus bought up the entire deal.

Complicating matters further, the largest holding in the company’s investment portfolio was a 30 percent stake in Club Loutraki, a struggling casino operator that owes Piraeus 39 million euros.

According to regulatory filings by Loutraki’s parent company, Queenco, submitted to the London Stock Exchange, the Piraeus loan to Loutraki is unsecured, meaning it is not backed by any collateral. Queenco also says in its filing that Piraeus is a related party to Loutraki.

Piraeus contends that the Loutraki credit is secured and is not a related party transaction. The bank declined to elaborate on why it believed the regulators’ filing was incorrect. The bank also said that its related party loans were insignificant and fully disclosed.

Mr. Rigas argues that Piraeus has merely helped out a troubled client, as other banks have done during Greece’s economic crisis. If anything, he says, it is Mr. Sallas’s willingness to go the extra mile that makes him indispensable.

“In Greece,” Mr. Rigas said, “it’s all about the banks.”

Source: nytimes.com

Η τριγωνική σχέση κλεπτοκρατίας πολιτικών, τραπεζών και ΜΜΕ

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία που δημοσιεύονται στο περιοδικό Hot Doc σε σχέση με τη διαπλοκή των μεγάλων εκδοτικών συμφερόντων με την πολιτική και το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σύμφωνα με το δημοσίευμα η δημοσιογραφία αποτέλεσε πεδίο επιχειρηματική δράσης με στόχο την άσκηση πιέσεων προς πολιτικούς ώστε να ευνοηθούν οι υπόλοιπες επιχειρηματικές δραστηριότητές τους.  Στην υπόθεση αυτή έντονη παρουσία απέκτησαν μετά το 90 και οι τράπεζες χρηματοδοτώντας με αμύθητα ποσά το σύστημα της διαπλοκής.

Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη για το πώς διανεμόταν η διαφημιστική δαπάνη στα MME.

«Πάρε και εσύ μια διαφήμιση ,  μπορείς.

Στη φετινή έκθεση για την ελευθερία του Τύπου σε όλο τον κόσμο, η Ελλάδα κατέχει τη 71η θέση.  Κάτω ακόμη από την Μπουρκίνα Φάσο, την Τόνγκα, την Αφρικάνικη Δημοκρατία και τη Μαυριτανία. Μια Ευρωπαϊκή χώρα κατατάσσεται ανάμεσα σε χώρες που δεν έχουν καν δημοκρατικά πολιτεύματα.

Ελευθερία Τύπου δεν είναι η δυνατότητα του δημοσιογράφου κάποια στιγμή να διατυπώσει με ελευθερία μια άποψη, αλλά το κλίμα  ελευθερίας μέσα στο οποίο μπορεί να λειτουργεί η δημοσιογραφία συνολικά. Η ελληνική δημοσιογραφία τα τρία τελευταία χρόνια αγνοεί συστηματικά όσα καταλογίζονται ως σκάνδαλα στις τράπεζες, προτιμώντας να απορροφά απλώς τραπεζική διαφήμιση.

Η τράπεζα Πειραιώς σε μία χρονιά έδωσε για διαφήμιση 25 εκατομμύρια ευρώ (χωρίς να συνυπολογίζονται τα ποσά που πάνε σε διαφήμιση εκτός διαφημιστικών γραφείων), την ώρα που έδωσε για την αγορά της ΑΤΕ 95 εκατομμύρια ευρώ. Μπορεί κάποιος να να αντιληφτεί το μέγεθος αυτής  της διαφημιστικής δαπάνης και να υποθέσει τους λόγους που γίνεται.

Ανάμεσα στα site που έχουν διαφήμιση της τράπεζας Πειραιώς μπορείτε να εντοπίσετε από το Πρώτο Θέμα, που ωστόσο η αναγνωσιμότητά του θα δικαιολογούσε διαφήμιση, μέχρι και το παγκοσμίως άγνωστο toxrima.gr . Πρόκειται για ιστότοπο που συνδέεται επιχειρηματικά με τον δημοσιογράφο Χρήστο Κώνστα, και η κατάταξη στο σύστημα μετρήσεων Alexa είναι 1423. Η κατάταξη αυτή δεν δικαιολογεί θεωρητικά επιλογή να διαφημιστεί κάποιος. Στο δημοσίευμα ο πρόεδρος της τράπεζας Πειραιώς εμφανίζεται ως αντιστασιακός επό χούντας και συνετός επιχειρηματίας.

Προκλητικά ανελεύθερη ήταν η στάση των ελληνικών ΜΜΕ απέναντι σε όσα έχουν δημοσιευτεί στο εξωτερικό για τις ελληνικές τράπεζες και για την Πειραιώς. Η μεγάλη έρευνα του Reuters για σκάνδαλα στην Πειραιώς, τα οποία ενέπλεκαν μάλιστα την οικογένεια Σάλλα, όχι μόνο αποσιωπήθηκε, αλλά τα ελληνικά Μέσα δημοσίευσαν τη διάψευση της τράπεζας για κάτι που ουδέποτε είχαν μεταδώσει.

Η μέθοδος «στρουμφάκια»

Με τρεις τρόπους οι έλληνες τραπεζίτες διαπλέκονται με τα Μέσα Ενημέρωσης. Ο πρώτος είναι ιδιοκτησιακός. Χαρακτηριστικότερο είναι το παράδειγμα του Λαυρεντιάδη, και ουσιαστικά πρόκειται για κρυφή αγορά μετοχών των ΜΜΕ μέσω παρένθετων προσώπων. Και άλλοι τραπεζίτες εκτός του Λαυτεντιάδη έχουν κοινές επιχειρήσεις με εκδότες, μέσω offshore εταιριών. Τα ονόματα των εταιριών αυτών είναι στη διάθεσή μας, αλλά δεν στάθηκε δυνατό να γίνει η ταυτοποίησή τους.

Ο δεύτερος τρόπος είναι η διαφήμιση, ή μάλλον η εξαγορά της σιωπής ή των αγιογραφιών μέσω του Μέσου με τη διαφήμιση. Ο τρίτος είναι τα δάνεια. Αυτή τη στιγμή τα μεγαλύτερα συγκροτήματα Τύπου, όπως ο ΔΟΛ (Νέα, Βήμα) , ο ΠΗΓΑΣΟΣ (Έθνος) ή ο ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ (Mega) έχουν δανειακές υποχρεώσεις που είναι  εμφανώς αδύνατο να ικανοποιηθούν. Την ίδια ώρα, βέβαια, παραγωγικές και πρωτοπόρες επιχειρήσεις που αναζητούν δανειοδότηση για να ξεπεράσουν τις επιπτώσεις της κρίσης δεν έχουν καμία πρόσβαση σε χρηματοδότηση.

Η δανειοδότηση των Μέσων Ενημέρωσης γίνεται με τη μέθοδο «στρουμφάκια»,  όπως έχει επικρατήσει πλέον να λέγεται ο τρόπος με τον οποίο οι Κώστας Γιαννίκος και Γιώργος Κουρής εξασφάλισαν τη δανειοδότηση του ALTER με πάνω από 500 εκατομμύρια ευρώ. Ένα κανάλι με χρηματιστηριακή αξία μερικών μόλις εκατομμυρίων κατάφερε να  δανειστεί από όλες τις τράπεζες και στο τέλος να μην επιστρέψει τα δάνεια, τα οποία αποτέλεσαν τμήμα της μαύρης τρύπας που καλύφθηκε με την ανακεφαλαιοποίηση από τα χρήματα των φορολογουμένων.

Η σύναψη τέτοιων δανειακών συμβάσεων, πέρα από κάθε απλή ή τραπεζική λογική, χρειάστηκε προφανώς τη συνενοχή της τράπεζας  και την κάλυψη από την τράπεζα από την τράπεζα της Ελλάδας . Η νομιμοποίηση του δανεισμού  χωρίς εγγυήσεις ήταν απλή, Το κανάλι αποτιμούσε  τις άυλες αξίες του, όπως τα σίριαλ, τις εκπομπές και το πρόγραμμα γενικά, με φουσκωμένες τιμές. Στη συνέχεια αυτή η άυλη περιουσία έμπαινε ως εγγύηση για να ληφθεί το δάνειο. Το ALTER και οι Κουρής – Γιαννίκος κατάφεραν έτσι να πάρουν δάνεια που δεν θα ξεπληρώσουν ποτέ, αφήνοντα ταυτόχρονα 666 εργαζόμενους στο δρόμο.

Σύμφωνα λοιπόν με την αποτίμηση αυτών των άυλων περιουσιακών στοιχείων που δέχτηκαν οι τράπεζες ως εγγύηση, το τρέιλερ για τη σειρά «τα στρουμφάκια» άξιζε 1,1 εκατομμύριο ευρώ. Τα 4 τρέιλερ της επίσης παιδικής σειράς « τα Ζουζούνια» τιμολογήθηκαν 2 εκατομμύρια. Ένα ντοκυμαντέρ για τη ζωή του Χριστόδουλου κοστολογήθηκε 400.000 ευρώ και ένα άλλο για το ζεύγος Σαρκοζί – Μπρούνι 250.000. Το πραγματικό κόστος των παραγωγών αυτών δεν ξεπερνά τις 20.000. Η εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλα εμφανίζεται να κοστίζει 60.000 ευρώ το επεισόδιο.

Οι τράπεζες αποδέχονται όλα αυτά με το πρόσχημα ότι αυτή είναι η εκτίμηση των ορκωτών λογιστών, αν και θα μπορούσαν να μην το κάνουν. Οι ορκωτοί λογιστές είναι επίσης ένα θέμα, αφού η δράση και οι εκτιμήσεις του δεν ελέγχονται από κανέναν μηχανισμό. Η Επιτροπή Λογιστικής Τυποποίησης και Ελέγχου, η ΕΛΤΕ, ελεγκτικός μηχανισμός του υπουργείου Οικονομικών για τους ορκωτούς λογιστές, δεν έλεγξε ποτέ κανέναν.»

Παρακάτω στο δημοσίευμα  αναφέρεται και το όνομα του Γ. Τράγκα αλλά και η σχέση με τα τραπεζικά ιδρύματα.

Ο Τράγκας ξέρει

Ο Γιώργος Τράγκας είναι αναμφίβολα ένα μοναδικό φαινόμενο. Η μοναδικότητά του δεν αφορά μόνο το ύφος και την πληθωρικότητα του, αλλά και την ικανότητα στη χρηματοδότηση. Παρότι εμφανίζεται ως αντιμνημονιακός και αντιμερκελικός, έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα να συλλέγει χρήμα από διαφημίσεις αλλά και από πώληση Μέσων Ενημέρωσης που στην πιάτσα χαρακτηρίζονται «σαπάκια». Ο Γιώργος Τράγκας αγόρασε Μέσα, τα οποία πούλησε στη συνέχεια σε μεγάλους επιχειρηματίες, τα οποία όμως δεν έκαναν τίποτα. Παράδειγμα είναι το Κανάλι 1, που πήγε στον Λαυρεντιάδη.

Την εποχή της παντοδυναμίας του Θόδωρου Ρουσόπουλου στη ΝΔ, ο Γιώργος Τράγκας κατάφερνε να παίρνει κρατική διαφήμιση που δεν κατάφερναν μεγάλοι εκδότες. Για την εφημερίδα του Η Χώρα, η οποία δεν πουλούσε πάνω από 600 φύλλα την ημέρα, ο Τράγκας , συγκέντρωνε διαφήμιση 1,5 εκατομμυρίου το χρόνο. Δηλαδή ποσό μεγαλύτερο από αυτό που κατάφερναν να εισπράξουν οι εφημερίδες Πρώτο Θέμα και Βήμα, με κυκλοφορία 200.000 φύλων η κάθεμία. Με την ίδια ευκολία ο Γιώργος Τράγκας παίρνει σήμερα διαφήμιση τραπεζών, αλλά κα δάνεια.  Στην ευρηματική καθημερινή κριτική του στο ραδιόφωνο οι τράπεζες, δεν συμπεριλαμβάνονται.

Το ξέσπασμα της κρίσης στην Κύπρο έφερε στοιχεία για την δανειοδότηση του Γιώργου Τράγκα από την τράπεζα του Βγενόπουλου. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, ο Τράγκας έχει πάρει από τη Λαϊκή δύο δάνεια συνολικού ποσού 2.392.000 ευρώ. Για τα δάνεια αυτά, όπως προκύπτει από τα έγγραφα, δεν δόθηκε καμία εγγύηση.  Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της τράπεζας , το 2012, η πρόβλεψη είναι πως από το δάνειο αυτό η τράπεζα θα χάσει το σύνολο του ποσού. Τα 2,4 εκατομμύρια χάνονται στη μαύρη τρύπα των τραπεζών, η οποία καλύπτεται από τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης που πληρώνουν οι έλληνες πολίτες.»

Πηγή: alfavita.gr

Αναστασία Σακελλαρίου: Η επιλογή της Τρόικα για το ΤΧΣ

Αν δεν ήταν τόσο γοητευτική ο τίτλος της «σιδηράς κυρίας» του εγχώριου τραπεζικού συστήματος θα μπορούσε να της ταίριαζει.. Χμμ,…όχι ακριβώς. Η μυστηριώδης και απόμακρη γοητεία της κ. Aναστασίας Σακελλαρίου, η οποία ανέλαβε το δύσκολο έργο της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, παραπαίμπει στην Mόνα Λίζα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι αλλά προς το σαγηνευτικότερο. Από τις γυναίκες καριέρας που κόβουν την ανάσα η κ. Σακελλαρίου ήταν αποκλειστική επιλογή της Τρόικα για το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Στη διάρκεια όλου αυτού του εκρηκτικού και κρίσιμου για την Ελλάδα και τις τράπεζες διαστήματος, η κ. Σακελλαρίου χτυπάει απίστευτα ρεκόρ παραμονής στο στρατηγείο της, στο κέντρο της Αθήνας.  Η υπαγωγή της Eurobank  στο ΤΧΣ απαιτεί προσοχή και προετοιμασία και πάνω απ΄όλα ατέλειωτες ώρες δουλειάς. Για την ίδια δεν είναι παρά ένα ακόμη στοίχημα σε μια κινηματογραφική καριέρα: Λονδίνο, Νέα Υόρκη,  Deutsche Bank, Salomon Brothers, Credit Suisse.

Η κ.Σακελλαρίου γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε το 1991 από το Αρσάκειο και στη συνέχεια έφυγε για σπουδές στη Μεγάλη Βρετανία. Απόφοιτος των Πανεπιστημίων Warwick και Reading και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών με ειδίκευση στο International Banking & Financial Services ενώ η επαγγελματική της σταδιοδρομία ξεκίνησε από τον τομέα του Investment Banking στο Λονδίνο.

Από τις αρχές της καριέρας της ειδικεύτηκε στους τομείς της πίστης και αναδιάρθρωσης πιστώσεων, της διαχείρισης ενεργητικού-παθητικού και της διαχείρισης κινδύνων (risk management) με βασική αρμοδιότητα τις εισηγήσεις αναδοχής ή μη πιστωτικών κινδύνων σχετιζόμενων με σύνθετες συναλλαγές (όπως για παράδειγμα μοχλευμένες εξαγορές) και τη διαχείριση αυτών στις περιπτώσεις ανάληψης.
Σύντομα, μέσα από μία ταχύτατη εξέλιξη προήχθη σε μια από τις νεώτερες σε ηλικία Managing Directors στη Credit Suisse. Το 2009 επιστρέφοντας στην Ελλάδα για οικογενειακούς λόγους, διετέλεσε σύμβουλος του Προέδρου της Τράπεζας Πειραιώς έως το 2010.

Το 2010 αποχώρησε από την Πειραιώς και επέστρεψε στην αγορά ως σύμβουλος του τότε αντιπροέδρου και νυν επικεφαλής του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, κ. Χάρη Σιγανού. Mέχρι 31/12/2012 ηταν Chief Risk Officer στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο όπου, μεταξύ άλλων ήταν υπεύθυνη στο έργο απορρόφησης της Aspis Bank και στο έργο του ελέγχου από την Blackrock. Τα θέματα που διαχειριζόταν ήταν οι μεγάλες χρηματοδοτήσεις θυγατρικών εταιρειών και επενδυτικών προγραμμάτων.

Aπό την σημερινή της θέση δεν κάνει τίποτε λιγότερο από το να εγγυάται την σταθερότητα των συστημικών τραπεζών. Ήδη 27,5 δις ευρώ από το ΤΧΣ βρίσκονται στα ταμεία των 4 συστημικών τραπεζών.  

Πηγή: kourdistoportocali.com

Έτσι με στοχοποίησε ο Μιχάλης Σάλλας!

Με το δημοσίευμα της 18-4-2013 του περιοδικού «Hot Doc», με τίτλο «το σχέδιο εξόντωσης του Κώστα Βαξεβάνη», δημοσιοποιήθηκαν κάποιες πτυχές της δικής μου υπόθεσης, καθώς και άμα ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα
τυγχάνω παράνομης παρακολούθησης από τα μεγαλοστελέχη της Τράπεζας Πειραιώς, και αυτού του ιδίου του κ. Μιχάλη Σάλλα.

Για την αποκατάσταση της αλήθειας, πρέπει να αναφερθεί ότι η υπόθεσή μου ως κατηγορουμένης για κατασκευασμένη υπεξαίρεση 43 περίπου εκατομμυρίων ευρώ από το κατάστημα της Τράπεζας Πειραιώς Ζακύνθου εκκρεμεί ακόμη στην ανάκριση, με δεδομένο ότι ήδη μία φορά έχει ακυρωθεί ως αόριστο το σε βάρος μου κατηγορητήριο.

Καθόλη τη διάρκεια της ανακριτικής διαδικασίας η Τράπεζα Πειραιώς αρνείται πεισματικά να προσκομίσει ουσιώδη έγγραφα, μεταξύ των οποίων και το ασφαλιστήριο συμβόλαιό της, και την αποζημίωση που φέρεται ότι έλαβε.

Την ίδια πεισματική άρνηση χορήγησης στοιχείων είχε επιδείξει στους υπαλλήλους του Σ.Δ.Ο.Ε., αρνούμενη να συμμορφωθεί με παραγγελία του αρμόδιου κ. Εισαγγελέα Εφετών

Σε ό,τι αφορά στις καταγγελίες μου, ενώπιον του Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος, κ. Γρηγόριου Πεπόνη, πρέπει να τονιστούν τα εξής:

-Η έρευνα αφορά σε δαιδαλώδεις εταιρείες και διαδρομές, συμφερόντων Μιχάλη Σάλλα, και της οικογένειάς του, και όχι μόνον. Στην έρευνα αυτή έχει συσχετιστεί και αναφορά του πρακτορείου Reuters.

-Είμαι στη διάθεση του Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος, και οποιουδήποτε άλλου έντιμου και αδιάφθορου λειτουργού, ώστε να αξιοποιηθούν όλα τα στοιχεία για την πάταξη οικονομικών και άλλων αδικημάτων σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.

Από τότε που απευθύνθηκα στον Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος, παρατήρησα αφενός ότι μεθοδευμένα και συντονισμένα έγινε προσπάθεια επηρεασμού και εκφοβισμού του από οργανωμένα συμφέροντα, και κέντρα εξουσίας, αφετέρου ότι παρουσιάστηκα ως άτομο επικίνδυνο που προβαίνει σε κατασκευασμένες πράξεις εκβιάσεως σε βάρος της Τράπεζας Πειραιώς, μέχρι του σημείου να επιτευχθεί ακόμη και η νομιμοφανής παρακολούθησή μου από τις Αρχές.

Μετά, όμως, και το παραπάνω δημοσίευμα, όπου αναφέρονται στοιχεία για παράνομη δράση εγκληματικής οργανώσεως, που στοχεύει μεταξύ άλλων και στη δική μου εξόντωση, μέχρι του σημείου να παρουσιαστώ ακόμη και ως
έμπορος ναρκωτικών, δηλώνω ότι :

-Όλα αυτά τα χρόνια, σε γεωμετρικό πρόοδο, υφίσταμαι απειλές για τη ζωή μου και την σωματική μου ακεραιότητα.

-Απευθύνθηκα σε όλες τις αρμόδιες αρχές, μέχρι και στον Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος, λόγω του αδιάφθορου του χαρακτήρα του, ώστε να θέσω υπόψη τους τα στοιχεία που διαθέτω σε βάρος της Τράπεζας Πειραιώς, των μεγαλοστελεχών της, και ειδικά του Μιχάλη Σάλλα, για σωρεία κακουργηματικών πράξεων, χωρίς μέχρι και σήμερα να έχει γίνει έστω και μερική αποκατάσταση, αναμένοντας με αγωνία να επαληθευτώ στις μεγάλες ίσως προσδοκίες μου.

Παρατήρησα ότι ο ίδιος ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Γιώργος Προβόπουλος, ουδόλως υποβοηθά, παρά παρακωλύει κατά τη γνώμη μου, τις ελεγκτικές διαδικασίες, για προφανείς λόγους και αιτίες, που αφορούν στην εν γένει πορεία και δράση του.

Δεν πρόκειται να ανεχθώ καμία περαιτέρω θυματοποίησή μου από την Τράπεζα Πειραιώς,τα μεγαλοστελέχη της, και ειδικά τον Μιχάλη Σάλλα, ώστε να παρουσιάζομαι για λόγους σκοπιμότητας άλλοτε ως δράστης υπεξαίρεσης, άλλοτε ως δράστης εκβιάσεως, και γιατί όχι –στο νοσηρό νού τους- ως έμπορος διακίνησης ναρκωτικών.

Επειδή και στην αθλιότητα υπάρχουν όρια αξιοπρέπειας, και ουδέποτε στη ζωή μου, είτε ως ατόμου, είτε ως επαγγελματία, διαπραγματεύτηκα την Αξιοπρέπειά μου, το Ήθος μου, την Ακεραιότητά μου και την Εντιμότητά μου

Καλώ και παρακαλώ τις αρμόδιες Αρχές να πράξουν τα νόμιμα για την αποκατάσταση της αλήθειας, σε όλη της τη διάσταση, ώστε επιτέλους να μιλήσουμε πράγματι για Τραπεζικό Σκάνδαλο, και ουχί για υποκατάστατα στο βωμό της περιχαράκωσης όσων έχουν το θράσος να διαπραγματεύονται ακόμη και το αγαθό της ζωής, για τη δική τους επιβίωση με κάθε έκνομο τρόπο.

Πληρεξούσιος Δικηγόρος μου παραμένει ο Δικηγόρος Αθηνών, Γιάννης Απατσίδης, για οποιαδήποτε διευκρίνιση, μέχρι την κλήση μου από τις Αρχές.

Αγγελική Αγουλού

Πηγή: lykavitos.gr

1,1 δις από ΤΧΣ προς Τράπεζα Πειραιώς

Διαβάζουμε στη στήλη Οικονομία του news247.gr (κάτω – κάτω είναι η αλήθεια…)

Κατά τη συνέλευση της Πειραιώς στις 23 Απριλίου, θα υποβληθούν προς έγκριση δύο ακόμη αυξήσεις κεφαλαίου κατά 570 και 524 εκατ. ευρώ, για τις κεφαλαιακές ανάγκες της ATEbank και των κυπριακών τραπεζών αντιστοίχως, τις οποίες θα καλύψει αποκλειστικά το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Συγνώμη: για τις κεφαλαιακές ανάγκες της ATEbank που “εξαγοράστηκε” 95 εκατ. θα πάρει η Πειραιώς 570  εκατομύρια από το ΤΧΣ?? Αυτό θέλει να πει ο ποιητής?

Δείτε σχετικά άρθρα κι εδώ.

Ιδού και η απόφαση δημοσιευμένη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως:

Μια βοήθεια 90 εκατ. προς την Τράπεζα Πειραιώς

Μία «χαριστική» διάταξη, την οποία αποκαλύπτει το ThePaper, εντάχθηκε σε νομοσχέδιο του υπουργείου Εξωτερικών, και… χάριζε στην Τράπεζα Πειραιώς το ποσό των 92 εκατ. ευρώ. Η τροπολογία, ωστόσο, αποσύρθηκε, σήμερα, την τελευταία στιγμή και εγείρονται ερωτηματικά πως τα κόμματα της τρικομματικής δεν αντέδρασαν για την ευνοϊκή αυτή διάταξη υπέρ του τραπεζικού ομίλου συμφερόντων Μιχάλη Σάλλα.

Πώς το υπουργείο Οικονομικών προσπαθεί να βοηθήσει τον Μιχάλη Σάλλα; Η Τράπεζα Πειραιώς θα πρέπει να προβεί, εντός των επόμενων ημερών σε Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου συνολικούς ύψους 7,335 δισ. ευρώ. Από το ποσό αυτό, το 10% θα πρέπει να προέλθει από ιδιώτες επενδυτές, καθώς είναι ο όρος για να μπορέσει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας να συμμετέχει στο υπόλοιπο 90%. Δηλαδή, θα πρέπει να βρει 730 εκατ. ευρώ που δεν θα προέρχονται από κρατική ενίσχυση. Ωστόσο, σύμφωνα με την τροπολογία του σχεδίου νόμου του υπουργείου Εξωτερικών «Σύσταση Γραφείου Ελληνικής προεδρίας και άλλες διατάξεις», δίνεται το δικαίωμα στην Τράπεζα Πειραιώς να συμψηφίσει αυτό το ποσό με τα χρήματα που έδωσε για να εξαγοράσει την ATE BANK! Δηλαδή, από τα 730 εκατ. ευρώ αφαιρούνται τα 95 εκατ. ευρώ που έδωσε για την εξαγορά της  ΑΤΕ.

Η Τρ, Πειραιώς πιέζεται να βρει το 10% των χρημάτων από τον ιδιωτικό τομέα, καθώς εάν δεν τα καταφέρει το ΤΧΣ θα την κρατικοποιήσει πλήρως, γεγονός που σημαίνει ότι οι μέτοχοι θα χάσουν όλα τα δικαιώματά τους.

Σημειώνεται, ότι η εν λόγω τροπολογία εντάσσεται για δεύτερη φορά προς ψήφιση. Την πρώτη φορά προσπάθησε να “περάσει” μέσω σε νομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών και αυτή τη φορά εντάχθηκε σε άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Εξωτερικών.

Ο όμιλος Πειραιώς απορροφώντας τα κυπριακά υποκαταστήματα στην Ελλάδα στήριξε, σε μία δύσκολη στιγμή την Κύπρο, ωστόσο, αυτή η τροπολογία καταδεικνύει ότι υπήρχαν ανταλλάγματα, που δεν ήταν ορατά στο ευρύ κοινό.  Σε αυτό το σημείο να διευκρινιστεί ότι η εν λόγω τροπολογία αρχικά αφορούσε μόνο τις κυπριακές τράπεζες. 

Η παράγραφος 1. του άρθρου Α, αναφέρει χαρακτηριστικά:

Α . Με τις διατάξεις της εν λόγω τροπολογίας προβλέπονται τα ακόλουθα:

1. Ορίζεται, σε περίπτωση παροχής κεφαλαιακής ενίσχυσης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) στο πλαίσιο εφαρμογής μέτρων εξυγίανσης του άρθρου 63Δ του ν. 3607/2007 (περί εντολής της Τράπεζας Ελλάδος για μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων πιστωτικού ιδρύματος προς άλλο πιστωτικό ίδρυμα), δεν εφαρμόζεται η παράγραφος 3 του άρθρου 7α του ν. 3864/210 (σχετικά με το ελάχιστο ποσοστό του 10% της συμμετοχής  του ιδιωτικού τομέα στην ανακεφαλαιοποίηση, που πρέπει να επιτευχθεί προκειμένου το ΤΧΣ να έχει περιορισμένα διακαιώματα ψήφου σύμφωνα με την παράγραφο 1 του ίδιου άρθρου), ούτε οι διατάξεις περί τίτλων παραστατικών δικαιωμάτων κτήσης μετοχών».

Πηγή: thepaper.gr και lykavitos.gr

Τα είπαν χτες το βράδυ Κουβέλης – Σάλλας

Iδιωτική, κρυφή συνάντηση με τον πρόεδρο της Τράπεζας Πειραιώς, Μιχάλη Σάλλα, είχε χθες το βράδυ ο Φώτης Κουβέλης. Η συνάντηση έγινε σε σπίτι συνεργάτη-δημοσιογράφου του Σάλλα, στο Φάληρο.Η οδός Ναιάδων στο Παλιό Φάληρο,ήταν το βράδυ γεμάτη με ένοπλους σωματοφύλακες των δύο αντρών,οι οποίοι αποφάσισαν να δειπνήσουν κρυφά στο σπίτι του μεσολαβητή.

Είναι προφανές ότι ο κύριος Κουβέλης έχει δικαίωμα να συντρώγει με οποιονδήποτε στα πλαίσια κοινωνικών αλλά και πολιτικών του σχέσεων. Επειδή όμως όπως συνηθίζεται να λέγεται,”όταν τρώνε δεν μιλάνε” ,είναι πραγματικά άξιο απορίας, αν η σιωπή του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ και του κόμματός του για όσα έχουν συμβεί με την Πειραιώς, σχετίζεται με τα φιλικά δείπνα.

Η Πειραιώς με πρωτοφανείς πολιτικές μεθοδεύσεις στις οποίες συναίνεσε η ΔΗΜΑΡ,πήρε την κρατική ΑΤΕ σε τιμή που αντιστοιχεί στην αγορά ενός μόνο ακινήτου της «πωληθείσας» Τράπεζας.

Ο κύριος Κουβέλης,παιρνώντας την μεγάλη «Σάλλα» του τραπεζίτη,είναι άγνωστο αν συζήτησε για το καλό της χώρας και της Οικονομίας.Το σίγουρο είναι πως δεν συζήτησε ποτέ δημοσίως για όσα σκανδαλώδη συμβαίνουν με την Τράπεζα.

Πηγή: Εκδοροσφαγέας, το κουτί της Πανδώρας

Οι μυστικές συμφωνίες ενός Έλληνα τραπεζίτη

Με τον πρόεδρο της Πειραιώς, την σύζυγό του αλλά και τις επιχειρηματικές του ικανότητες ασχολήθηκε το Reuters το οποίο μέσα από ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ ανέδειξε τις σχέσεις των οικογενειακών επιχειρήσεων του Μιχάλη Σάλλα και της τράπεζας Πειραιώς.

Ο Μιχάλης Σάλλας, εκτελεστικός πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς και η σύζυγος του Σοφία Στάϊκου σύμφωνα με το ρεπορτάζ φαίνεται να είναι «ένα από τα πιο ισχυρά ζευγάρια της Ελλάδας, το οποίο αποτελεί σύμβολο των χρόνων της ταχείας ανάπτυξης που είχε η χώρα από το 2001 που εντάχθηκε στο ευρώ».

Σύμφωνα όμως με έρευνα στα έγγραφα του δημοσίου, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών καταστάσεων και τα αρχεία ιδιοκτησίας, φαίνεται πως το ισχυρό ζευγάρι «μπορεί επίσης να είναι αντιπροσωπευτικό της έλλειψης διαφάνειας και της χαμηλής εταιρικής διακυβέρνησης που έχουν τροφοδοτήσει τα οικονομικά προβλήματα στην Ελλάδα».

Ο Σάλλας τέθηκε επικεφαλής της Πειραιώς από την κυβέρνηση πριν από 21 χρόνια, προτού η τράπεζα ιδιωτικοποιηθεί. Κατέχει περίπου το 1,5% της τράπεζας, της οποίας η τιμή των μετοχών της έχει πέσει 97%, μετά την κορύφωσή της το 2007. Πέραν όμως αυτής του τη θέση, μαζί με τη σύζυγό του και τα δύο του παιδιά έχει στην ιδιοκτησία του μια σειρά από ιδιωτικές εταιρείες επενδύσεων οι οποίες σύμφωνα με τις δημόσιες εγγραφές φαίνεται να έχουν κερδίσει εκατομμύρια ευρώ από την αγορά ακινήτων σε συνεργασία με την Πειραιώς κλείνοντας συμφωνίες που δεν είχαν κοινοποιηθεί στους μετόχους.

Αυτές οι εταιρείες αγόρασαν ακίνητα σε πλούσιες περιοχές της Αθήνας και των προαστίων της και τουλάχιστον σε ένα ελληνικό νησί, με δάνεια από την Πειραιώς και στη συνέχεια, ενοικιάζονται τουλάχιστον επτά από τα κτίρια πίσω στην τράπεζα, η οποία τα χρησιμοποιούσε ως υποκαταστήματα. Η Πειραιώς αγόρασε επίσης ιδιοκτησίες από αυτές τις εταιρείες και χρηματοδοτούσε άλλους αγοραστές ώστε να αγοράσουν ακίνητα από αυτούς.

Μεταξύ των πιο ασυνήθιστων συμφωνιών ήταν οι συναλλαγές που αφορούν εταιρείες που συνδέονται με την Στάικου και τα παιδιά τους, Γιώργο και Μυρτώ, καθώς και βασικά πρώην στελέχη της Πειραιώς. Οι αμφιβολίες αυτές αφορούν την πώληση στην Πειραιώς, τον Απρίλιο του 2006, τριών διαφορετικών ιδιοκτησιών μέσω τριών διαφορετικών ιδιωτικών επιχειρήσεων. Σύμφωνα με τα στοιχεία ακινήτων, καθένα από τα ακίνητα αγοράστηκαν σε εξευτελιστικές τιμές και μετά τα μεταπωλούσε στην Πειραιώς σε διπλάσια τιμή. Σύμφωνα με έγγραφα φαίνεται πως υπήρξε τουλάχιστον 160% συνολικό κέρδος σε μετρητά δηλαδή σχεδόν 6 εκατομμύρια ευρώ, σε διάστημα μόλις τριών εβδομάδων.

Σύμφωνα με τα μητρώα περιουσιακών στοιχείων φαίνεται πως οι συμφωνίες που συνδέονται με τον Σάλλα ήταν αδιαφανής και εγείρουν ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσο είναι «καθαρή» η σύνδεση της τράπεζας με την οικογένειά του.

Το πρακτορείο Reuters βρήκε συνολικά 11 επιχειρήσεις στις οποίες μέλη της οικογένειας Σάλλας έχουν διατελέσει στα διοικητικά τους συμβούλια. Η σύζυγος του Σάλλα υπηρέτησε σε 9 από αυτές ως διευθύντρια σε 9 από αυτές και ως πρόεδρος σε τουλάχιστον 6 επιχειρησεις. Παράλληλα, τα παιδιά τους, Γιώργο και Μυρτώ υπηρέτησαν σε 4 από αυτές τις επιχειρήσεις, ενώ ο ίδιος ο Σάλλας δεν εμφανίζεται στα διοικητικά συμβούλια καμίας από αυτές τις επιχειρήσεις.

Σε 8 από αυτές τις επιχειρήσεις φαίνεται να βρίσκεται και ο Κωνσταντίνος Λιάπης ο οποίος ήταν οικονομικός διευθυντής της Πειραιώς από το 2004 έως το 2006 ενώ από το 2006 μέχρι και το 2009 ήταν αντιπρόεδρος της τράπεζας. Ενώ και ο Στυλιανός Νιώτης, διευθυντής του τμήματος ναυτιλίας μέχρι το 2009, υπηρέτησε σε τέσσερις επιχειρήσεις.

Η εξέταση των δημόσιων καταστάσεων της Πειραιώς μέχρι το 1999 εμφανίζει μόνο δύο εταιρείες διαχείρησης ακινήτων: Ερεχθέας Επενδυτική και Συμμετοχική Α.Ε. η οποία αγοράστηκε από την Τράπεζα στα τέλη του 2009 και παρατίθεται ως νέα θυγατρική ενώ το 2004 αναφέρεται και η ΜΓΣ (που είναι τα αρχικά του Σάλλα) όπου ο ίδιος κατέχει το 73,76% των μετοχών.

Το πρακτορείο Reuters δεν ήταν σε θέση να εντοπίσει αναφορές της Τράπεζας για αγορά , ενοικίαση ή πώληση με τη συμμετοχή ιδωτικών εταιρειών παρόλο που οι δεσμοί είναι προφανείς με τον πρόεδρο και τα δημόσια έγγραφα δείχνουν ότι οι εταιρείες είχαν τακτικά επιχειρηματικές σχέσεις με την Τράπεζα.

Αρκετοί εμπειρογνώμονες επισημαίνουν ότι τέτοια συμβόλαια ενοικίασης ή πώλησης μεταξύ αυτών των εταιρειών και της Τράπεζας θα έπρεπε να αναφέρονται ως «συναλλαγές μεταξύ σχετιζόμενων μερών». Σύμφωνα με τα Διεθνή Πρότυπα Χρηματοοικονομικής Αναφοράς (IFRS) τα οποία η τράπεζα ενέκρινε το 2005 τέτοιες συναλλαγές θα έπρεπε να αγνωστοποιούνται δημοσίως στις οικονομικές καταστάσεις της, έτσι ώστε να εντοπίζονται τυχόν πιθανές συγκρούσεις συμφερόντων.

Οι καταστάσεις αναφέρουν όπως επιβάλλουν τα Διεθνή Πρότυπα τις δηλώσεις των δανείων που δόθηκαν στους διευθυντές και τα στελέχη της τράπεζας καθώς και τα μέλη των οικογενειών τους που φτάνουν τα 244 εκατ. ευρώ το 2008, 0.64% των συνολικών δανείων και προκαταβολών σε πελάτες. Αρκετές ελληνικές τράπεζες εμφανίζουν υψηλά επίπεδα αυτών των δανείων σε στελέχη.

Ο πρώην οικονομικός διευθυντής της Πειραιάώς Λιάπης είπε ότι ήταν βέβαιος ότι ο Σάλλας και η οικογένειά του είχαν κάνει τις απαραίτητες δηλώσεις όπως όφειλαν. «Ένας επιχειρηματίας έχει τις ιδιωτικές του δραστηριότητές και περιουσιακά στοιχεία που διαχειρίζεται,» δήλωσε ο Λιάπης. «Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να αποκαλύπτει αυτές που προκαλούν σύγκρουση συμφερόντων». Όλα είχαν καταγραφεί στις δηλώσεις της τράπεζας. Σε αντίθετη περίπτωση, νομίζετε ότι η Price Waterhouse (εξωτερικοί ελεγκτές της τράπεζας) θα υπέγραφαν τους ισολογισμούς της Τράπεζας Πειραιώς; «

Τα αρχεία για τις συγκεκριμένες εκτάσεις γης δείχνουν ότι έξι από τις εταιρείες είχαν αγοράσει τουλάχιστον 11 ακίνητα μεταξύ των ετών 1998 και 2012 για συνολικά 14 εκατομμύρια ευρώ και πως οκτώ από τις ιδιοκτησίες στη συνέχεια πωλήθηκαν.

Τα έγγραφα δείχνουν ότι πάνω από 28 εκατομμύρια ευρώ σε δάνεια, όλα από την Πειραιώς, εξασφαλίστηκαν για τα κτίρια. Ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών δήλωσε στο Reuters ότι ένα τέτοιο υψηλό ποσοστό δανείων σε τιμή αγοράς θα μπορούσε να αναφέρει τα δάνεια που εκδόθηκαν από την Πειραιώς χωρίς επαρκείς εξασφαλίσεις στη θέση του.

Συνολικά, 7 από τα 11 ακίνητα έχουν χρησιμοποιηθεί ή εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ως υποκαταστήματα ή γραφεία της Πειραιώς. Το μίσθωμα που κατέβαλλε ή συνεχίζει να καταβάλει η τράπεζα για τα συγκεκριμένα ακίνητα δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Αλλά τα έγγραφα που βρίσκονται στα υποθηκοφυλακεία δείχνουν τρεις αναφορές σε συμβάσεις μίσθωσης από την Πειραιώς, μία για € 24.000 το μήνα, μία άλλη για € 11.400 το μήνα, και η άλλη είναι απροσδιόριστου ποσού.

Από όλες τις συναλλαγές που έγιναν με τις εταιρείες του Σάλλα, οι πιο περίεργες είναι τρεις πρωταρχικές ιδιοκτησίες στο κέντρο της Αθήνας τις οποίες αγόρασε η Πειραιώς αγόρασε τον Απρίλιο του 2006 για ένα συνδυασμένο κόστος 9,4 εκατ. ευρώ.

Μία από τις ιδιοκτησίες βρισκεται στο ισόγειο ενός κτιρίου γραφείων, ενώ οι άλλες δύο είναι σπίτια. Κάθε μία από τις ιδιοκτησίες αυτές ανήκε σε μία από τις τρεις εταιρείες: MGS, Agallon, και Ερεχθέα. Σύμφωνα με τους λογαριασμούς της εταιρείας, η Στάικου, σύζυγος του Σάλα, ήταν πρόεδρος της MGS και στο παρελθόν είχε διετελέσει διεθύντρια των άλλων δύο.

Σε κάθε περίπτωση, οι εταιρείες πώλησαν τις περιουσίες τους σε φυσικά πρόσωπα τα οποία στη συνέχεια τα μεταπώλησαν μέσα σε λίγες μέρες. Συνολικά, οι τρεις εταιρείες οι οποίες είναι συνδεδεμένες με την οικογένεια Σάλλα, δήλωσαν συνολικά 4 εκατ. ευρώ για πωλήσεις ακινήτων τους. Οι νέοι αγοραστές πούλησαν αυτές τις ιδιοκτησίες για 2,05 εκατομμύρια, 2,65 εκατομμύρια και 4,7 εκατ. ευρώ αντίστοιχα. Ο αγοραστής σε κάθε περίπτωση; Η Τράπεζα Πειραιώς.

Οι ιδιοκτησίες πωλήθηκαν στην υψηλότερη τιμή που μπορούσαν, σύμφωνα με κτηματομεσίτες , και η τιμή που καταβλήθηκε από την Πειραιώς ήταν κοντά, αν όχι και λίγο παραπάνω, στην τότε τιμή της αγοράς.

Η περίπτωση, του ισόγειου κτίσματος στην οδό Μιχαλακοπούλου 157 στο κέντρο της Αθήνας, είναι περίεργη.
Πιο συγκεκριμένα η MGS αγόρασε το ακίνητο το 2003 για 1,05 εκατ. ευρώ και ταυτόχρονα η Πειραιώς εγκρίνει ένα δάνειο ύψους 2,4 εκατομμυρίων ευρώ, ώστε να μπορέσει να αγοράσει το ακίνητο. Στη συνέχεια η MGS φαίνεται να παίρνει και άλλα μετρητά μετρητά από την Πειραιώς για να νοικιάσει το ακίνητο ως υποκατάστημα της Πειραιώς με ενοίκιο 11.454 ευρώ, σύμφωνα με μεταγενέστερα έγγραφα πώλησης.

Όταν τελικά πουλήθηκε το ακίνητο, τον Απρίλιο του 2006, η MGS έθεσε ως τιμή πώλησης τις 975.000 ευρώ. Σύμφωνα με κτηματομεσίτες «αυτή ήταν μια υπερβολικά χαμηλή τιμή για εκείνη την εποχή. Η κανονική τιμή πρέπει να ήταν γύρω στα ύο εκατομμύρια ευρώ».

Ο αγοραστής που φαίνεται στα χαρτιά ήταν ένας Λιβανέζος επιχειρηματίας με βάση βάση το Λονδίνο που ονομαζόταν Philip Moufarrige. Εννέα ημέρες μετά την αγορά του κτιρίου, ο Moufarrige πουλάει στην Πειραιώς για 2,65 εκατ. ευρώ το κτίριο. Το πρακτορείο Reuters επικοινώνησε με το δικηγόρο του Λιβανέζου επιχειρηματία ο οποίος εξήγησε ότι ενώ το διαβατήριο αλλά και τα οικογενειακά του στοιχεία τα οποία φαίνονται στα έγγραφα πώλησης ήτανε σωστά, η διεύθυνσή του στο Λονδίνο αλλά και τα χαρτιά της αγοράς ήταν λάθος. «Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου ιδιοκτησία στην Αθήνα. Όλο αυτό έγινε εν αγνοίας μου» λέει ο Λιβανέζος επιχειρηματίας.

Πηγή: koutipandoras.gr