του Χ. Παναγιωτόπουλου
Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης πήρε μια απόφαση, την οποία χαρακτηρίζω ιστορική για την ελευθεροτυπία στην Ελλάδα και για το δικαίωμα των δημοσιογράφων να επιλέγουν οι ίδιοι τις ειδήσεις και όχι τα γραφεία Τύπου των κομμάτων.
Απέρριψε την κατηγορία του εκπροσώπου Τύπου ενός κόμματος (του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα) ότι ένας τηλεοπτικός σταθμός (το Μega) παραβίασε τη δημοσιογραφική δεοντολογία, επειδή αρνήθηκε να μεταδώσει ανακοίνωση στην οποία ο εν λόγω εκπρόσωπος διατύπωνε ερωτήματα προς δημοσιογράφο (τον Γιάννη Πρετεντέρη), απαιτώντας να απαντηθούν μέσα από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του σταθμού.
Προσέξτε: δεν επρόκειτο για θέσεις του κόμματος, αλλά για ερωτήματα προς δημοσιογράφο.
Άλλωστε, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τρία μείζονα θέματα της ημέρας εκείνης, μεταδόθηκαν κανονικά από το δελτίο.
Το ανώτατο θεσμικό όργανο ελέγχου των Ραδιοτηλεοπτικών Μέσων ερεύνησε -ως όφειλε- την υπόθεση και την έθεσε στο αρχείο, δικαιώνοντας πανηγυρικά το Μega.
Ως διευθυντής Ειδήσεων και Ενημέρωσης του Μεγάλου Καναλιού, επί 10 συναπτά έτη, λογικό είναι να αισθάνομαι ικανοποίηση, καθώς είμαι εκείνος που είχα την τελική ευθύνη στην απόφαση που πήρε η δημοσιογραφική μας ομάδα, καθώς και εκείνος που είπα «όχι» στον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μου ζήτησε να παρέμβει στο δελτίο, στη διάρκεια της ζωντανής μετάδοσής του, για να διαβάσει τα ερωτήματα προς τον Γιάννη Πρετεντέρη.
Η προσωπική μου ικανοποίηση αποτελεί, όμως, τελείως δευτερεύον θέμα.
Το κύριο είναι η νίκη της δημοσιογραφίας απέναντι στην προσπάθεια ενός κόμματος (δεν έχει σημασία ποιου) να επιβάλει σε δημοσιογράφους, την άποψή του για το τι αποτελεί είδηση και τι όχι.
Γι αυτό χαρακτήρισα, στην αρχή, ιστορική την απόφαση του ΕΣΡ. Τα μέλη του, κατά τη γνώμη μου, δεν έκριναν μόνο τη συγκεκριμένη υπόθεση. Αξιολόγησαν ένα θέμα αρχής, μέσα από την πρωτοφανή προσπάθεια του εκπροσώπου ενός κόμματος να καθορίσει τη δημοσιογραφική ατζέντα ενός Μέσου Ενημέρωσης.
Με σύμμαχο την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας έστειλαν, προς όλα τα κόμματα, το καθαρό μήνυμα ότι δεν έχουν κανένα τέτοιο δικαίωμα.
Φυσικά δικαιούνται να έχουν τη γνώμη τους -θετική ή αρνητική- για κάθε ΜΜΕ και κάθε δημοσιογράφο ειδικά.
Φυσικά δικαιούνται να διαμαρτύρονται όταν νιώθουν ότι αδικούνται.
Φυσικά δικαιούνται να ασκούν κριτική ή και να κάνουν πόλεμο σε όποιο ΜΜΕ θεωρούν ότι διαστρεβλώνει συστηματικά τις θέσεις του.
Και οι κρίνοντες κρίνονται.
Συνεπώς, και εμείς οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε στο απυρόβλητο.
Πρώτα απ’ όλα κρινόμαστε από τους πολίτες -από εκείνους, δηλαδή, που έχουν τον τελικό λόγο για τους πάντες (κόμματα, πολιτικούς, ΜΜΕ).
Αλλά, φυσικά, ακούμε και τις διαμαρτυρίες των πολιτικών κομμάτων, όποτε εκδηλώνονται, και στις περιπτώσεις λαθών προσπαθούμε να επανορθώσουμε.
Ένα πράγμα δεν ακούμε ούτε και πρόκειται να ακούσουμε ποτέ. Τουλάχιστον εμείς στο Μega. Το «ευαγγέλιο» των κομμάτων. Σεβόμαστε την αποστολή τους, αλλά έως εκεί.
Δεν πρόκειται ποτέ να δεχτούμε να μας υποδείξουν (και, πολύ περισσότερο, να μας επιβάλουν) τη δική τους «αλήθεια». Γι αυτό και αρκετοί «εκπλήσσονται» κατά καιρούς από τη σφοδρότητα της κριτικής μας και ψάχνουν να ανακαλύψουν τι κρύβεται από πίσω – μαθημένοι οι ίδιοι στις διαρκείς κομματικές ίντριγκες.
Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο πρώτος που επιχείρησε κάτι τέτοιο και έσπασε τα μούτρα του. Και στα χρόνια της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή ανάλογα είχαν γίνει και, βεβαίως, στην απίθανη κυβερνητική διετία του Γιώργου Παπανδρέου.
Θα θυμάστε με πόση σφοδρότητα πολέμησαν το Μega και τα δυο (τότε) κυβερνώντα κόμματα. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε όλοι. Άλλοι συνταξιοδοτήθηκαν, όχι εμείς…
Διότι, βλέπετε, η Δημοκρατία έχει ένα «κακό». Μπορεί να πιστεύω με φανατισμό στην αλήθεια μου εγώ και στη δική του ο άλλος, αλλά στο τέλος αποφασίζουν πάντα οι πολίτες. Και για τη δύναμη των κομμάτων και για την επιρροή των ΜΜΕ…
Τίποτα δεν μπορεί να επιβληθεί με διοικητικές πράξεις. Και το σημαντικό (που δεν είχε επιχειρηθεί ποτέ έως τώρα) ήταν αυτό ακριβώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να δημιουργήσει τετελεσμένο, αλλά το ΕΣΡ του είπε ένα μεγαλοπρεπές «όχι».
Αλίμονο αν καθόριζαν τα κόμματα τι θα δημοσιευτεί (και μεταδοθεί) και τι όχι.
Τότε θα είχαμε την «Πράβντα» και την «Ισβέστια» και η χώρα μας θα λεγόταν Σοβιετική Ένωση, όχι Ελλάδα.
Υ.Γ.: Δεν έχουμε τίποτα με τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο με τον αρχηγό του. Θεωρούμε το όλο θέμα μια άτυχη στιγμή. Οι εκπρόσωποι και οι αρχηγοί των άλλων κομμάτων (νυν και πρώην) ξέρουν ότι την ίδια στάση θα τηρούσαμε και απέναντί τους. Άλλωστε, οι περισσότεροι το έχουν ζήσει…
R. M. 